Reforma polityki izolacyjnej – Utrzymywanie prezydenckiego wezwania do działania

W styczniu 2016 r. Prezydent Barack Obama zaapelował o nadużywanie odosobnienia w amerykańskich więzieniach i więzieniach. Nazywając praktykę obrazą dla naszego wspólnego człowieczeństwa , opisał samobójstwo młodego człowieka, zacytował badania medyczne na temat trwałych skutków psychologicznych izolacji i zauważył, że ponieważ ponad 95% więźniów zostaje ostatecznie zwolnionych z więzienia, izolacja najbardziej prawdopodobnie niszczy bezpieczeństwo publiczne. Zapowiedział zakaz samotnego uwięzienia w federalnych więzieniach dla nieletnich i dla dorosłych, którzy popełnili małe wykroczenia, a także zwiększenie czasu, przez który więźniowie powinni mieć możliwość wydawania na zewnątrz komórek izolacyjnych (na przykład do ćwiczeń). Samotna izolacja zazwyczaj pociąga za sobą przetrzymywanie więźnia w celi mniej więcej wielkości miejsca parkingowego przez 23 godziny na dobę, do godziny dziennie na samotne ćwiczenia, często w małej klatce1. Takie zamknięcie może trwać od kilku dni do kilkudziesięciu lat. zazwyczaj używane jako kara za łamanie przepisów, choć jest również wykorzystywane do opieki nad dzieckiem (np. dla osób starszych lub lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transseksualnych lub interseksualnych) oraz dla więźniów, którzy mogą stanowić zagrożenie dla innych (np. z powodu powiązań z gangami) ) .2 Zgodnie z ostatnim raportem Biura Statystyki wymiaru sprawiedliwości, w ciągu roku prawie na 5 więźniów USA spędził czas w izolatce, co oznacza, że nakładamy tę podwójną karę – uwięzienie i odosobnienie – na około 400 000 osób rocznie.
Ogłoszenie Obamy rodzi ważne pytania, które naszym zdaniem podkreślają zobowiązanie liderów z zawodów medycznych do pracy nad reformą polityki samotnego więzienia. Na przykład, dlaczego zakazać izolowania dla nieletnich, ale nie dla innych zagrożonych medycznie populacji, takich jak osoby starsze. Czy osoby z przewlekłymi chorobami, takimi jak cukrzyca, nadciśnienie lub niewydolność serca, powinny być trzymane w odosobnieniu, zważywszy, że ograniczona mobilność w przestrzeni życiowej wiąże się ze zwiększonym ryzykiem komplikacji i śmierci. Ile czasu więzień musi spędzić poza komórką, aby wyeliminować ryzyko zdrowotne związane z dekondycjonowaniem i deprywacją sensoryczną.
Te pytania są krytyczne dla zdrowia więźniów. Jednak oprócz prowadzenia ważnych badań, które wiązały się z relatywnie krótką izolacją do pogarszającego się zdrowia psychicznego, 1,3 społeczność medyczna była w dużej mierze nieobecna w krajowej debacie na temat samotnego uwięzienia.
Ta nieobecność jest widoczna. Pracownicy służby zdrowia pracowali pilnie nad poprawą środowiska pacjentów poprzez, na przykład, ustanowienie wskaźników jakości opieki dla szpitali i poprawę warunków w zakładach opieki długoterminowej. Ponieważ ponad 1,5 miliona Amerykanów przebywa już w więzieniach, a blisko 13 milionów jest zamykanych każdego roku w więzieniach, obiekty te stanowią zasadniczo duże zaplecze opieki zdrowotnej dla historycznie zaniedbanych populacji pacjentów. Uważamy, że zawody medyczne mają obowiązek pracy z decydentami wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, aby ocenić ryzyko szkód zdrowotnych leżących u podstaw praktyk korekcyjnych, takich jak izolacja.
Na szczęście istnieje przekonujący model takiego partnerstwa
[przypisy: mikrodermabrazja łódź, difenhydramina, metamina ]
[hasła pokrewne: bylica pylenie, rhizoma, chloniak hodgkina ]